تأثیر تراکم بوته و مدیریت علف هرز بر عملکرد نخود زراعی (cicer arietinum l.)

به منظور تعیین تراکم مطلوب گیاهی و بهترین روش مدیریت علف های هرز در زراعت نخود بهاره آبی آزمایشی در مزرعه پژوهشی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران (کرج) در سال زراعی 1390 - 1389 به صورت طرح کرت خرد شده در قالب بلوک کامل تصادفی در 4 تکرار اجرا شد. عامل اصلی شامل مدیریت علف های هرز در 9 سطح: 1- تری فلورالین پیش کاشت (960 گرم ماده مؤثر در هکتار)، 2- پندیمتالین پیش کاشت (825 گرم ماده مؤثر در هکتار)، 3- ایمازتاپیر پیش رویشی (70 گرم ماده مؤثر در هکتار)، 4- ایمازتاپیر پس رویشی (40 گرم ماده مؤثر در هکتار)، 5- کنترل مکانیکی (با فوکا)، 6- پیریدیت (1200 گرم ماده مؤثر در هکتار) به همراه کنترل مکانیکی، 7- پیریدیت پس رویشی (1200 گرم ماده مؤثر در هکتار)، 8- وجین دستی کامل (شاهد عاری از علف هرز) 9- بدون کنترل علف هرز (شاهد با حضور علف هرز) و عامل فرعی تراکم گیاهی در 3 سطح 35، 45 و 55 بوته در مترمربع بودند. نتایج نشان داد که تراکم بوته و تیمار های مدیریتی علف هرز بر صفات گیاه نخود تأثیر معنی داری داشتند. بیشترین مقدار عملکرد دانه (1827 کیلوگرم در هکتار) و بیولوژیک در تراکم 55 بوته در مترمربع تولید شد؛ با این حال تفاوت معنی داری از نظر این دو صفت با تراکم 45 بوته در متر مربع مشاهده نشد. تراکم 55 بوته با تفاوت معنی داری نسبت به تراکم 45 بوته در متر مربع کمترین بیوماس علف هرز را تولید کرد. پس از تیمار شاهد وجین دستی کامل، تیمار های پیریدیت + کنترل مکانیکی و پندیمتالین، بیوماس علف های هرز را به نحو مؤثری کنترل کردند؛ پندیمتالین پس از شاهد وجین دستی بالاترین عملکرد دانه و بیولوژیک نخود را در شرایط زراعی کرج تولید کرد.